Het feit dat ik een tijdje op vakantie ben mag geen reden zijn om je niet in de wereld van de wondere corporate IT in te leiden, en zijn o zo mogelijk nog meer wonderbaarlijke governance regels, zoals dat in de volksmond heet, te introduceren. Ik ben dan wel een tijdje uit het arbeidscirciut, maar toch hou ik nog vast aan de regels van mijn werk, zo professioneel ben ik nu eenmaal. Zo moet ik daar iedere maand voor de PMO, voor de leken de project management office, een status overzicht geven, en een overzicht waar ik allemaal mee bezig geweest ben, en waar ik de volgende maand bezig mee zal zijn.

Dat bezig zijn, dat wordt in FTE's uitgedrukt, full time equivalents, en ik zal hier nu na een kleine maand een overzicht geven. Sinds 14 juli ben ik ongeveer iets meer dan een week in Slovenie geweest, iets meer dan een week in Hongarije, iets meer dan een week in Slovakije en iets meer dan een week in Polen. Nu ben ik sinds een dag in Litouwen, en net zoals in de bovenvermelde landen is het hier goed aanwezig te zijn. Ik hoor je ondertussen tellen, en van 14 juli tot 8 augustus zijn er niet meer dan 4 weken zoals ik schreef, maar net minder dan 4 weken. Dat komt doordat een FTE eigenlijk maar 8 uur per dag is, en ik meer dan 8 uur per dag bezig ben met op reis te zijn. Is het niet met fietsen, het is met mijn tanden te poetsen, iets te zien of te doen of met locals te spreken, het is om met andere toeristen te spreken (dat lukt vaak beter dan met de locals), of het is om eenzaam en alleen te zitten. Want we moeten een bizon een bizon durven noemen, dat durft ook al eens te gebeuren. Gelukkig niet al te veel, of ik zou hier verkommeren en verwelken dat het een naam heeft.

Ik ben net vanuit Polen Litouwen ingeduikeld, en het was plezant en mooi in Polen. Na Krakau ben ik naar Bielowieza getrokken, waar het laatste gematigd oerbos dat niet door mensen onder handen is genomen staat, en wat heb ik daar ogen getrokken, het waren schoteltjes. In Belgie ben ik wel eens in een bos geweest, en ergens anders ook, maar dit zag er toch nog anders uit. Het bos wordt het bos gelaten, en dat betekent dat er een constante cyclus bezig is van bos worden naar bos niet worden en opnieuw, een beetje naar analogie van de beste film aller tijden, de lion king. Circle of life gewijs.

Ze lokken je daar in het bos met de roep dat het er tjokvol beesten zit, Europese bizons, wilde zwijnen, lynxen, herten allerhande, maar die heb ik daar bitter weinig gezien (misschien had ik beter niet mijn fiets-tap dans schoenen aangetrokken in het bos). Bomen, paddestoelen, vogels en kikkers des te meer, maar ik was toch een beetje onverzadigd, en heb dan maar het aanpalende zootje (kleine zoo) bezocht om de iets grotere dieren die in het bos leven te zien. Raar maar waar, een Europese bizon ziet er uit als een bizon.

Op de camping daar werd ik 's ochtends wakker, en de kaboutertjes of de fietsende Hollanders die ik er de dag voordien tegengekomen was hadden me een kadootje gegeven, een Zubr, wat bizon betekent in de lokale taal, en wat een Pools pintje is. Noem mij dankbaar, maar dat is plezant wakker worden.

Daarna ben ik naar de Mazurische meren getrokken, waar ik van fietsende Canadezen een Duitse fietsgids voor Letland gekregen heb (fietsers aller landen zijn hier verenigd in een solidariteit waar we in Belgie nog van kunnen leren), en heb ik samen met 2 sympathieke Duitsers uit het schicky micky Berlijn de meren verkend. Wakker worden aan een meer, in plaats van je te wassen in het meer zwemmen, bijna helemaal alleen, het is ook weer iets waar we in ons drukke land iets van kunnen leren. Later als ik groot ben, wil ik ook een zo'n Mazurisch meer in mijn tuin. Op een avond werden we daar vergast op een spektakel van duizend bliksems en donderslagen rondom ons op het meer, terwijl het wel droog bleef op ons plekje, en zo hoort het te zijn.

Er was daar ook een volleybal plein, en ik wist niet dat volleyballen zo plezant kon zijn. 't Was eens wat anders dan al dat fietsen. Over dat fietsen gesproken, mijn poep heeft zich aangepast aan het harde bijna dagelijkse ritme van op een fietszadel te zitten, en ik heb het gevoel dat of de puisten verdwenen zijn, of dat het 1 complete puist is geworden die ik niet meer voel. Ik ben hier graag gezien door de bijtende en zuigende insecten populatie, wat maakt dat zowat alles behalve mijn gat nu vol puisten en boebels staat. Met dat ik er zo afzichtelijk uitzie, zeg ik tegen mensen die het vragen dat ik van Nederland ben, om de goeie Belgische naam niet te besmeuren.

Op dit eigenste moment ben ik in Druskininkai, en van 't weekend zat alles vol in de hotels en campings, want er is hier een grote honden conferentie. Normaal ben ik aan honden, maar als die er voor zorgen dat het vinden van een slaapplaats een opgave wordt, is dat al direct veel minder. Ik heb hier honden gezien die er als een schaap uitzien, eentje die er als een zwart wit gevlekte kleine koe uitzag (moest ik er zo een hebben, en ik was 's ochtens nog niet goed wakker, ik zou die proberen te melken denk ik), en globaal gezien klopt het dat baasje en hond op elkaar lijken. Vannacht lag ik bang in mijn tentje te liggen, want er passeerde een storm recht boven me, en mijn tentje gaf de indruk dat het liever niet meer rechtop stond, maar uiteindelijk is alles goed gekomen.

Voor de geinteresseerden onder jullie, morgen gaat het naar Trakai, waar de Trakaiezen Trakaiees wezen te zijn, en daarna naar Vilnius. Benieuwd hoe het daar zal zijn, en groetjes uit lekker Litouwen.

W