Ik weet niet goed waar te beginnen, maar laat me dan toch beginnen met te zeggen dat ik niet zozeer een paar dagen van de wereld ben geweest, dan toch wel een paar dagen van het wereld wijde web. En ik heb het absoluut niet gemist. De enige reden dat ik hier nu iets schrijf is dat jij, beste lezer, je niet ongerust zou voelen. Ahum.

Sta me daarna alsjeblieft toe om te melden dat ik vandaag Glen Madeiros gewijs de grens tussen Litouwen en Letland heb overgestoken. Glen Madeiros gewijs, dat wil zeggen dat ik al pootje badend in de Baltische zee, met mijn fiets naast me, van het ene naar het andere land ben getrokken. Het grote verschil met dekselse Glen was dat hij de in de jaren 80 met een vrolijk meestappende blonde juffrouw door het zand stapte, en dat ik een loodzwaar bepakte fiets door het mulle zand moest slepen. Hij deed het moeiteloos, en kon er nog bij zingen, ik heb zitten puffen en zweten dat het geen naam heeft.

De voorbije dagen zijn goed geweest. niet alleen qua weder, overdag prachtig, 's nachts durft het nat te zijn, maar ook qua natuur, eten, mensen ontmoeten en dies meer.

Zo ben ik een Zuid Afrikaans - Nieuw Zeelands koppel tegengekomen, en mag ik al bezoek bij haar ouders in Nieuw Zeeland. Ze waren ook een jaar onderweg en zijn bezig van Londen door Scandinavie en dan terug naar beneden aan het fietsen, om via Turkije en Iran en India naar Zuid Oost Azie te gaan. Ik heb daar eens goed mee gelachen, en een plezante dag mee beleefd.

Ik ben hen tegengekomen in het Curonische Spit, niet te verwarren met het Leuvense spit, waar je allerhande tweedehands spullen kunt vinden. Dat Spit hier, dat is een schiereiland naar mijn hart. Overal, maar dan ook overal, kun je er gerookte vis eten. Laat dit na rode kool met worst en pattaten en misschien garnalen mijn lievelingseten zijn, en ik voelde me er dan ook als een vis die gerookt werd. Zoals het hoort.

Het is daar nog eens schoon ook, met van die mooie zandstranden waar de Baltische zee rustig tegen klotst. Die Baltische zee is trouwens niet echt een zee te noemen. Het water is verre van zout genoeg, je kan het gewoon opdrinken, en bij mij en Duitsers wordt die dan ook Baltisch Meer genoemd.

Dan ben ik nog op een Litouwse camping beland, waar ik direct een goed contact had met mijn buren, Saulus, Rasa en Carolina, en nadat we in het Meer hadden gezwommen, mocht ik al direct mee aan tafel schuiven en smikkelen en smekken van hun heel lekkere schaslik. Die Carolina, dat was weeral eens een voorbeeld van een mooie Litouwse dochter. Ik vermoed dat in Litouwen in het middelbaar een van de belangrijkste vakken is hoe mooie dochters te krijgen, het is dat of dat er ergens een kweekschool voor mooie meisjes is, want wat zien die er hier vaak patent, rank en langbenig uit. Voor de zonen gaat dat vak over kort, gestuikt en bolbuikig te zijn, en dat vind ik eigenlijk geen slechte regeling.

In Litouwen is het nooit te vroeg om een pintje te drinken. Saulus dronk 's avonds bier met 8% alcohol, uit grote literflessen, en de volgende morgen werd er om half negen vrolijk een nieuwe fles opengeschroefd, en een glaasje gedronken. Als je eens een Litouwse dag wil beleven, drink als ontbijt gewoon een Duvel, en blijf dat herhalen doorheen de dag.

Naast het feit dat er bij ons geen natuur meer is, en dat er daar dringend iets moet aan veranderen, begin ik ook te beseffen dat we in Belgie nog iets kunnen leren over gastvrijheid en vriendelijkheid. Ik zie het mezelf nog niet doen, dat ik mensen tegenkom uit een vreemd land, en dat ik zeg dat ze wel bij mijn ouders kunnen gaan logeren. Maar ik ga dus nog vriendelijker worden. Waarvoor op reis gaan niet allemaal goed voor is.

Voor ik in het Spit toekwam (ik probeer hier een Tarantineske tijdslijn uit. alles door elkaar, op het eind komt alles samen en valt de puzzel in een) was ik nog in Vilnius, en o wat was ik daar blij, o zo blij, blijerdeblij, dat ik er nog eens Belgen tegenkwam. In mijn hostel kwam er opeens een meute Joker reizigers toe, en eindelijk kon ik eens zien wat voor volk er in mijn Joker tentje gereisd had voor het mijn tentje werd. Dat volk viel reuze mee, en ik kon blijgemutst naar het Spit vertrekken.

En geloof het of niet, maar ik was eindelijk klaar om kaartjes te zenden. Ik had al postzegels gekocht, en ik dacht in de laatste Litouwse kuststad kaartjes te kopen, die vol te kriebelen en en masse naar Belgie te zenden. Maar in dat zeer toeristische stadje, met wel 50 winkels waar je toeristische prullen kon kopen, was er nergen een postkaart te vinden. Kun je dat nu geloven? Je zal dus nog iets langer op een kaartje moeten wachten.

Terwijl je aan het wachten bent, alvast hartelijke groetjes uit Letland!