Ik vertel je niks dat je niet al lang wist als ik je zeg dat van alle soorten mensen fietsers ongetwijfeld de sympathiekste en knapste zijn, in tegenstelling tot bijvoorbeeld lopers, die als belangrijkste eigenschappen lelijkheid en dommigheid hebben. Ik maak graag de vergelijking tussen een loper en een kieken met sportschoenen aan.

Wat ik nog niet wist, is dat fietsende reizigers zo mogelijk nog sympathieker zijn, en het bijna zonder uitzondering een feest is ze tegen te komen.

Ik ben 1 uitzondering op die regel tegengekomen. Ik kwam in het eerste stadje in Letland, en in het toeristische bureau stond een fietser van zijn tak te maken, dat dat absoluut niet kon dat ze geen fietsgids hadden van Letland, en dat als hij hen was, hij er rap voor zorgen dat ze er hadden. Tot driemaal toe, op een harde en aggressieve manier, en de mensen van het bureau vriendelijk zeggen dat ze er geen hadden.

Nu mag je drie keer raden wat zijn nationaliteit was.
- Duitser
- Nederlander
- Belg (het was ik, vermomd als fietser)
- Amerikaan

Ook al vond ik het een arrogante meneer, ik had wel een fietsgids van Letland, van gekregen van een Canadees, en ik heb hem dat dan maar even uitgeleend, zodat hij zijn route kon uitstippelen.

Als je zo ver en lang fietst, wil je wel eens op een kaart kijken waar je allemaal was. Ik heb me de moeite getroost om mijn volledige route ongeveer uit te stippelen, na de feiten, ik ben gearriveerd. Bijna waar ik moest zijn. Het einddoel was Finland, daar ben ik niet geraakt. Erg is dat niet, de route van Slovenie naar Letland was al meer dan mooi genoeg.

Dit is een ruwe weergave van langs welke wegen ik allemaal gepasseerd ben. Achteraf bekeken was het traject een kleine 3400 km, wat om eerlijk te zijn een beetje veel is om in een dag of 40 te fietsen. Om nog eerlijker te zijn, ik heb er maar een grote 2000 km van gefietst, iets meer dan 1000 km met de trein gespoord, om toch nog eens wat te kunnen doen en zien.

Nu ben ik in Riga, en dat borrelt en bruist toch iets meer dan op kaap Kolka. Ook al had je daar de zee met haar golven. Het is plezant geweest met het bezoek van de 3 olijkerds, al waren er wel twee die terugkrabbelden toen we na lang ronddolen in verlaten en vervallen achterbuurten de soviet bunker hadden gevonden waar ze een kalashnikov in je pollen duwen, en je enkel terug uit de bunker mag als je de last man standing was. Zo'n kalashnikov, dat schiet vlotjes weg, maar toch moet ik er geen hebben op mijn nachtkastje. Daarvoor is het wat te groot, ik zou een nieuw nachtkastje moeten kopen.

Voor de laatste keer groetjes uit het hoge Noorden, volgende keer dat je me hoort ben ik ergens anders.