Minder goed nieuws.

De reis nadert zijn einde, er schieten nog amper twee dagen over in Zanzibar, en het duiken zit er helemaal op. De adrenaline van de advanced titel die ik nu tijdens iedere duik draag, is weggeebd, het afzien op de Kili is al ruimschoots verteerd met lekker eten en lekkere drank in het zanzibarese nachtleven (wat voor mij wel telkens maximum om 10u00 stopt, wegens te moe van het duiken, en wat me het uitzicht heeft gegeven van een dikke duitser, bah, ik wil mijn pezig lichaam van op de Kili terug), kortom, eigenlijk wordt het tijd om Zanzibar en zijn stranden te verlaten. Vooraleer het een sleur wordt. Zei hij zonder blikken of blozen. Vooraleer ik Duits begin te spreken.

Ondertussen heb ik ook Steven en Wouter teruggevonden. Het bleek dan toch niet Stevens gebeente te zijn dat ze op de kili gevonden hadden. Bij nader onderzoek bleek het te gaan om een mensachtig skelet van ruwweg geschat 1458 miljoen jaar oud, de missing link tussen de mens en het pantoffeldiertje. Uit dankbaarheid voor Steven hebben ze het homo pantoffolus rombautus maximus genoemd.

Blijkt dat hij zich in een ravijn op de Kilimanjaro 10 dagen in leven heeft weten te houden, enkel levend van wat de berg en de liefde hem schonken. Na tien dagen is hij per ongeluk op een groep klimmers gestoten, die eerst wegens zijn haveloos uitzicht op de vlucht sloegen, maar toen toch terugkwamen, vastbesloten om foto's van de verschrikkelijke yeti te trekken. Want dat dachten ze dat hij was. En nu zit hij dus ook op Zanzibar.

Ok, van hier gaat het nu verder naar Kenia, Mombasa, alwaar we misschien nog wat gaan duiken, en dan gaat het in neo-koloniale stijl treinsgewijs terug naar Nairobi, alwaar de vlieger ons terug thuis zal brengen. Jammer genoeg niet met KLM, maar met British Airways. Vanaf nu vlieg ik trouwens altijd KLM, suske en wiske doen dat toch ook.

Maar dat duurt nog wel een tijdje, je kan nog een paar dagen op beide oren slapen.