Goed nieuws!

In mijn vorige post had ik al gemeld dat Steven spoorloos was verdwenen op dag 2 van de Kilimanjaro beklimming. En wel, zijn ouders kunnen opgelucht ademhalen.

Ze hebben namelijk na een niets ontziende zoekactie, waarvan ze me verzekerd hebben dat die tot op het bot ging (pun jammergenoeg intended), een compleet afgekloven geraamte teruggevonden, op de plaats waar hij ongeveer naar beneden is gedonderd. En in de buurt een rugzak met wat Belgische euro's gevonden. Dat moet hem wel zijn, zijn ouders zullen blij zijn dat de knagende onzekerheid (pun jammergenoeg weerom intended) over wat er nu al dan niet gebeurd is, weg is.

De service die ze hier leveren is ook om duimen en vingers bij af te likken, want de tanzanianen hebben moeite nog kosten gespaard om zijn botten bij mij te kriigen. Ondertussen zit ik al te genieten van het luilekkerleven in Zanzibar, en ze hebben zijn stoffelijk overschot met prior mail, en in een fleurige kado verpakking, naar hier doorgestuurd, zodat hem in Belgie de laatste eer kan bewewen worden.

Van Wouter heb ik in Zanzibar ook niets meer gezien, sinds die gaan zwemmen is in white shark bay. Dat is nu al 2 dagen geleden, en ik vind dat hij nog toch wat lang wegblijft.

Maar goed, ik laat het allemaal niet aan mijn hart komen, en Zanzibar is nu eenmaal de perfecte plek om niks aan je hart te laten komen. Ik heb hier al wat de toerist met de pet uitgehangen (een kruidentour over het eiland gedaan, samen met vier knappe Deense frigo's), en vanaf morgen begint het duiken (ik ben binnenkort een advanced diver, dat zal niet bevorderlijk zijn voor mijn nu al niet geringe nek). Wiiiiiieeeeeee!!!!!!!

Wouter zit nu in een donker lokaaltje een video over duiken te bekijken (hihi), want dat is nog een absolute beginner aangaande nautiek en al haar facetten, en Steven is net als ik simpel aan het lanterfanten.

Het fret is hier heerlijk (het eiland staat vol met allerhande kruiden, en de locals kunnen er mee overweg), het weer valt best mee voor de tijd van het jaar (het is hier winter, ik schat dat het een hoge 20 graden is of anders een kleine 30, een valling zal je hier niet zo vlug oplopen), en we moeten niet dringend ergens naartoe. We konden het minder getroffen hebben...

Ondertussen heb ik ook al wat research en development gedaan naar welke route we nu eigenlijk op de kili gedaan hebben, en wat blijkt achteraf? We hebben helemaal niet de machame route gedaan, maar de Western Breach, waarvan het laatste stuk extreem steil is, en wat tot voor enkele jaren een technische klimmers route was (je weet wel, met van die touwen, zekeringen, piketten en andere rommel). En daar zijn wij naar boven gegaan. Ik heb er zowaar wat respect voor mezelf voor gekregen.

Dit was het dan alweer vanuit het verre Zanzibar, ik doe mijn snaveltje opnieuw voor een tijdje dicht, en mijn oogjes toe. Hakuna matata!