Man, man, man, 't is afzien. Een kamer op overschot verhuurd krijgen, 't is allemaal geen haar snijden.

Dit jaar was de kamer verhuurd aan een ex-DDR'er (jep, een oost duitser, niks ben je met die mannen, profiteurs van de eerste tot de laatste), en die gaat gelukkig weg. Die ging dat eens regelen, een nieuwe huurder.

Na een maand tijd was er welgeteld 1 iemand die eens een kijkje wou komen nemen (niks ben je met die oost duitsers, ik weet dat ik in herhaling val, maar je bent er echt niks mee, niks!), en dat was dan een nogal fundamentalisch christen Hollander ook. Wat we wel al een verbetering vonden ten opzichte van de Duitser die we nu hadden (dat kon ook echt niet anders), maar het is niet echt een substantiële verbetering te noemen. Niet dat ik iets tegen Hollanders heb (sommige van mijn beste vrienden zijn Hollanders, maar ik zal hier maar stoppen, vooraleer het helemaal uit de hand loopt).

Een kamer willen verhuren, dat trekt trouwens religieuzen aan als een pot confituur een zebra (je zou het niet denken, maar voor een zebra is een pot confituur van dezelfde orde als een lichtbak voor een konijn, een mens steekt wat op van op safari te gaan in den afriek). Dat was vorig jaar ook al het geval, en dat is dit jaar nu opnieuw zo. Van de drie bezoekers tot nu toe waren er twee theologie studenten bij.

Maar morgen komt er nog een meisje langs, met een poesje.