Op het moment dat je dit leest zit ik normaal gezien in het zwerk (naar het schijnt een andere term voor luchtruim, vooral een populair woord bij vogelliefhebbers en ULM piloten) tussen Belgie en China, of al in China, of zelfs al helemaal in de verboden stad in Beijing. Die verboden stad, dat is trouwens geen stad, maar meer een paleizencomplex waar de keizer verbleef, en dat is in tegenstelling tot wat het adjectief verboden voor stad doet vermoeden ook niet verboden.

Niet verboden dus, in tegenstelling tot waarschijnlijk Tibet, waar ik volgens een Canadees nooit op mijn alleen ga mogen fietsen, en dat is ook wat dat internet tegen me zegt als ik daar wat op zoek. Ik ga toch van Beijing naar Lhasa in Tibet reizen, en kijken hoe ver ik kan geraken met mijn fiets. Ik vrees er een beetje voor dat ik niet tot in Kathmandu in Nepal zal kunnen geraken, dus ben ik nu aan een plan B aan het werken. Ook al hou ik er van wanneer een plan samenkomt.

Als het goed is, mag het ook eens gezegd worden, en die Chinezen, die weten wat een visum is (een mooi extra blaadje in mijn paspoort ingeplakt), en ik mag daar 60 dagen blijven. Je mag bij een visum aanvraag zeker niet vermelden dat je naar Tibet wil gaan (je moet zeggen waar je allemaal naartoe wil bij de aanvraag), maar als je Tibet invult wordt dat gewoon geweigerd. Je moet het maar weten.

Mijn voorbereidingen voor China zijn in mijn allerbeste traditie tot een minimum beperkt, en bestonden naast het aanvragen van een visum vooral uit dingen eten die je enkel in Belgie kan eten. Bij huize Catry werd ik al lang achter mijn rug mijnheer Martino genoemd, en dat is de laatste dagen compleet uit de hand gelopen. 's Ochtends, 's middags en 's avonds eet ik 1 of 2 martino's, een tomate crevette heb ik ook al gegeten, en een pistolet met gekapt en wat zout en peper tussendoor kon ook. Vanaf nu wordt het zoetzure saus, misschien eens gelakte eend, en noedels, rijst, noedels, rijst, noedels, rijst, tot het mijn oren uitkomt. En ik eet zo graag een gekookte patat.