Ik heb net een weekje in een Bulgaarse cel gezeten, zonder advocaat, zonder internet, blijkbaar mag je in Bulgarije niet zeggen tegen een politieagent dat hij een mooie snor heeft, want daarop zegt zij dat ze geen snor heeft, waarop jij zegt dat ze wel een snor heeft, en zelfs een mooie, waarop zij je oppakt en een week laat wegrotten in die cel.

Op weg naar Bulgarije aan de grens met Roemenie moest ik weeral een auto vignet kopen (mijn voorruit lijkt ondertussen een panini stickerboek), en daar kreeg ik ongevraagde goede raad mee van een Hollander. Niks over snorren, maar dat ik nergens mocht stoppen op een afgelegen plaats, het is levensgevaarlijk, ze maken je kapot voor niks. Slik. Dank je wel voor de goede raad.

Net daarvoor had ik in de lonely planet gelezen dat Roemenie een land van lifters is, en komende van een lange lijn van autostoppers, was ik van plan om lifters mee te nemen. Net de grens over stond er al een vrouw te liften, maar net over de grens in een badpak als vrouw op je eentje autostop doen, ik ben een beetje naief, maar die staat daar om een Lei bij te verdienen. Doorrijden dus.

De volgende vrouw die stond te wuiven, geen duim hier, ze wuiven, was ook al los en open gekleed, en dus reed ik opnieuw door. Terwijl ik door het land reed, begon ik door te hebben dat dat waarschijnlijk een gewone lifster was. Je hebt namelijk maar 2 soorten vrouwen in Roemenie. Eentje is een oud vrouwtje, met een hoofdkapje, bloemetjesjurk, hoog opgetrokken kousen en sleffers, liest rond en gezellig en wat kromgetrokken door het harde leven, en van het andere type zou je verwachten dat ze in Belgie op een van onze steenwegen werkt, als nieuw meisje. Iets tussenin is even zeldzaam als een koe die zichzelf kan melken, of even nuttig als een dode zwaluw.

Maar goed, de derde was een oud ventje, daar moest ik geen seksuele gunsten tegen betaling van verwachten. Ik stopte en nam hem mee, en dertig seconden later had ik er al spijt van. De mens sprak enkel Roemeens, en je kan veel zeggen van mij, maar dat ik Roemeens spreek allerminst. Maar vooral dat ik na luttele ogenblikken zo nonchalant mogelijk mijn autoruit opendeed had te maken met het probleem. Echt lentefris rook die niet. Het gesprek vlotte niet echt, maar na een tijdje hadden we een modus vivendi gevonden, waarbij hij iets zei en ik knikte, of ik iets zei en hij knikte. En dan lachen.

De volgende lifter was opnieuw een oud ventje, en waar die nu niet naar verschaald testosteron en geiten rook, werd die omgeven door een benzinewalm. Ik hoopte dat niemand me ging bellen, want je hoort wel eens dat er dan een klein vonkje onstaat, en woef, weg waren mijn wenkbrauwen en plastieken binnenbekleding. Mijn Roemeens was ondertussen ferm verbeterd, al kon het voor het ongeoefende oor een Pfaffiaanse mengeling van Frans, Italiaans, Latijn en Jommekos lijken, en het sprekenos begonos alos opos eenos gesprekos te lijkenos.

Na die mens besliste ik dat ik geen plus 40 jarigen meer ging meepakken (is dat nu leeftijdsracisme? Kan ik daar een boete voor krijgen?), en de derde was een vrouw van een jaar of 35, nadat ik harteloos een arm oud vrouwtje had laten staan waar ze stond. Eerst dacht ik dat het geen Roemeense was, want niet beantwoordend aan een van de 2 types Roemeense vrouwen die ik al kende.

Het leek ondertussen of ik Roemeen onder de Roemenen was, want het gesprek ging al vlug over het olielek in de Golf van Mexico en het geslacht van engelen, Ze was zot van mijn Axe, die ze als parfum op de binnenkant van haar polsen spoot (jaja, dames, blijkbaar een aangeboren zaak, parfum op je polsen verstuiven en dan eens ruiken). Die was er zo zot van dat ik die bijna meegegeven had, maar dat ging die dan thuis mogen uitleggen plus volgens de reclame van Axe gingen bloedmooie vrouwen opeens tot haar aangetrokken zijn.

Rijk ga je er niet van worden, van lifters meenemen, maar ik was petroleum man dankbaar dat hij ondanks dat ik niks moest hebben toch 2 Lei achtergelaten had, toen ik naar het WC moest en dat anderhalve Lei bleek te kosten.

Ik was van plan om in Boekarest te blijven, en daar wat rond te kijken, maar toen ik de centuros van Boekerast rechts liet liggen, en door de stad reed, werd ik fysiek misselijk. Dat, of ik had iets verkeerd gegeten. Die vervallen, afgebladderde betonnen blokken, rij na rij, straat na straat, het is geen vrolijk zicht, je vraagt je af hoe mensen daar kunnen leven, en ik besloot door te rijden.

De grens tussen Roemenie en Bulgarije oversteken was gemakkelijk (opnieuw een sticker bij op de voorruit), maar de kilometers er na waren minder eenvoudig. Het was een warme zomeravond, de hobbelige weg was niet verlicht en de radio speelde zachtjes iets van de jaren tachtig. Door mijn open raampje hoorde ik een knisperend geluid, net alsof ik over kleine nootjes reed, en ik zag iets bewegen in mijn koplampen.

Ik stopte (er was geen Hollander die mij gezegd had om niet op verlaten plekken te stoppen in Bulgarije), en bleek dat de weg voor en achter mij volzat met mini kikkertjes. Achter mij vooral met platte, onbeweeglijke mini kikkertjes, voor mij met iets drie dimensionelere exemplaren. Dat of ik had opeens een 3D brilletje opgezet. Duizenden van die mini kikkertjes. Tienduizenden. Honderdduizenden.

Dan kun je drie dingen doen. Terugkeren, maar dan rij je opnieuw over de kikkertjes die je de eerste keer gemist hebt. Stoppen en wachten totdat kermitje en zijn broertjes en zusjes van de weg af gaan (maar wie weet hoe lang dat gaat duren), of doorrijden en hopen dat het rap gedaan is. Ik heb voor het laatste gekozen. Normaal hoor ik graag iets knisperen (een haardvuur, geknabbel op chips, het geluid van het schrijven met een veer op een perkament), maar plezant was het niet om dat te horen. Al slalommend heb ik over die weg gereden, maar soms zaten ze over de gehele breedte van de weg, en bij iedere knisper hoopte ik dat het geen met uitsterven bedreigde soort was (zo lang er niet te veel verkeer tussen Roemenie en Bulgarije is hebben ze nog een kans).

Voor de mensen die nu nog aan het lezen zijn, en geinteresseerd in een video van mini kikkers in de duisternis, die film is te verkrijgen op aanvraag. Niet voor gevoelige kijkers.