Vol goeie moed steek je de grens tussen Bulgarije en Servie over, en daar staat eenzaam en alleen een man te blinken langs de kanten van de straat, en jij zit ook eenzaam en alleen in je auto. Dat schept algauw een band, kameraden onder elkaar, zoals alleen maar gekend is in oorlog en vrede. Je neemt die mee, en het duurt geen vijf seconden voor je weet dat dat fout was, heel fout.

Uren in de wind stinkend naar weken ongewassen man, slechts een piepklein rugzakje bijhebbend en van Servie naar Parijs reizend, daarbij niet gehinderd door enige taalkennis. Hij sprak 1 (un) woord Frans (pigeon), 1 (one) woord Engels (whisky) en 5 (funf) woorden Duits (Schtront, Criminal, kein, Tochterlein en swaffelen). Als eerste begon hij met zijn pas te tonen, en het bleek zowaar Wasyl Ivanov uit Ruse te zijn die daar moederziel alleen stond te liften. Als tweede item haalde hij een plastic waterflesje boven, en daar bleek een slangetje in te zitten, dat daar met wijdopengesperde muil samen met een toefje groen in resideerde. Kein cobra, Oeifalutsja of zoiets zei hij, daarbij het internationaal gebaar voor bijten al swaffelend tonend, gevolgd door het internationaal gebaar van dood maken (net zoals een Indiaan kijkt met de hand, maar dan bij de keel en van links naar rechts bewegen). Rap is more deadly then fucking kung fu! Het was een dierenvriend, want er zat een gaatje in het flesje.

Het volgende item waren tien keer hetzelfde gekopieerde paspoort van een Ivanova, zijn Tochterlein zei hij, waarna ik met veel moeite begreep dat die met een Citroen C4 reed. Wat belangrijk was. Die keer dat we zo'n Citroen voorbijreden, werd er vriendelijk gewuifd.

Op Servische wegen mag je 120 rijden, maar dan staat er plots een bord met 60, en na de bocht staan vaak flikken. Wat dus bij het eerste bord van 60 zo was, en ik moest stoppen. Ik had een boete van 5000 dinar aan mijn broek, maar Wayl lachte eens en zei dat 5 euro moest volstaan. Uiteindelijk kwamen we uit op 10 euro, die de flik rap wegmoffelde, waarna ik tevergeefs om een recuutje vroeg.

Eenmaal terug op weg was het eerste wat Wasyl zei 'Policija corrupta, Criminal', zijn woorden kracht bijzettend door op het dashboard te swaffelen. Bij iedere flik die we tegenkwamen, en dat zijn er een pak, in Servie, daar ben je beter geen crimineel, of je gaat best bij de flikken, herhaalde hij zijn woorden.

Van het volgende item dat hij uit zijn rugzak haalde hoopte ik dat het een draagbare douche zou zijn, maar het was een CD. Met Anelia uit de Balkan op, en een heleboel andere balkan liederen, samen met een akoestische versie van Hotel California van de Eagles. Het recept van balkan liederen is vergelijkbaar met dat van de Nijlense house sound, als basis een beat, maar met meer Balkan melodietjes. Die vuile Serviers bleken volgens Wasyl dieven te zijn, want ze maakten ook balkan muziek, die gepikt was van de Bulgaren.

Iedere keer we een Dacia of Yugo passeerden zei hij Schtront, en als er een vrouw langs de kant van de weg wulps stond te wezen, toonde hij 5, zei euro, en deed toen of hij redelijk onhandig een lollie at. In Ruse kon je blijkbaar gratis lollies krijgen, want hij toonde 2 vingers, zei whisky, en zei dan gratis, en dan opnieuw het onhandig lollie eten.

Toen begon hij zijn adres op te schrijven, en mocht ik volgend jaar bij hem mijn vacantija doorbrengen in Ruse, aan de schone Donau, en dan zouden we veel whisky drinken in de discotheek, een ook veel lollies eten. Hij wou ook mijn adres en telefoonnummer, maar dat kon ik nu jammergenoeg even niet geven, het is nogal onhandig al autorijdend om dat te toen.

Mijnheer Ivanov bleek net zoals veel Vlamingen ook met de blauwe geschelpte spelen, want hij wapperde met zijn handen, zei pigeon tegen me, en ik zei dat hij zelf een pigeon was. Hij haalde zijn sleutelbos uit zijn piepklein rugzakje, dat nu leeg was, en daar hing een ringetje met zijn adres aan, zoals ook wel eens aan het pootje hangt van een duif de naar Quievrain gaat, en dan vliegensvlug terug naar huis vliegt.

In Belgrado heb ik die gedumpt, het was genoeg geweest, en er zat niks meer in zijn rugzak om te tonen. Dag Wasyl...

Ondertussen zit ik in Slovenie, in Trenta bij de berg Triglav (de hoogste berg van Slovenie, nationaal symbool en staat ook op hun vlag), en wat heb ik mijn peren gezien om hier te geraken. Ik wist dat ik peren had, maar zoveel (ik denk dat ik al mijn peren nu wel gezien heb), dat wist ik niet. Het is hier verschroeiend heet, en dat is niet bevorderliijk als je met je fiets omhoog wil gaan. Op de ochtend van dag 2 zat ik op mijn gemak (allez, dat van waar ik was) te kakken, en het zweet liep al in stroompjes van mijn af. Toen ik mijn fiets klaarzette waren dat al serieuze berg rivieren, en toen ik begon te fietsen waren dat niagara watervallen. Ik drink hier 10 liter en meer per dag, en om het halfuur, uur moet ik stoppen om af te koelen. Waarbij het zweet van me af gutst.

Gelukkig is het hier schoon, zijn de mensen vriendelijk, de pensen omvangrijk (mager zijn die niet meer, die Slovenen), en is het lekker eten. Mijn favoriet is jota na klobasa, een zuurkoolsoepje met een worst er drijvend in. Het is de enige soep die ik ken die je met mes en vork eet.

Allez, niemand leest dit toch helemaal, veel te lang voor een blogpost, ik ga je laten.

Groetjes uit Slovenie!