Lap, ik ben weeral in de gevangenis beland, zonder langs start te gaan. Nu niet in een Bulgaarse cel, maar een Thaise, wat toch nog een ander paar mouwen is qua luxe en comfort. Dat Thais gevangeniswezen, dat gaat wel met zijn tijd mee. In plaats van entitled to one phonecall ben je hier als beschuldigde entitled tot 1 blog post. Laat me die post gebruiken om alles uit te leggen, net zoals bij Kim Gybels is het allemaal gebaseerd op een misverstand.

Connaisseurs van Thaise gewoonten en zeden zullen weten dat er hier 2 dingen heilig zijn. Het eerste is dat je nooit iemand je voetzolen mag tonen, dat is hetzelfde als bij ons je middelvinger naar iemand opsteken, terwijl je roept dat hij een muil heeft om stront op te sorteren, en iets over zijn moeder. Het andere sanctus sanctorum is de koning, Bhumibol de eerste, die je nooit of te nimmer mag beledigen, daar staan strenge straffen op.

Ik was net zoals Kim gewoon aan het wandelen in de straten van Bangkok, ik moeide me met mijn eigen zaken. Ik hield mijn mond zoveel mogelijk dicht om geen muggen op te eten en om Bhumibol niet te beledigen. Ik probeerde om mijn voetzolen zo horizontaal en dicht mogelijk tegen de grond te houden. Plots sprongen er 3 politie agenten op me, die me met een paar welgemikte elleboog- en kniestoten ineen deden krimpen (Thai boxen is de gummi knuppel alhier), en me naar mijn ballen deden grijpen.
Of I that normal found, vroegen ze me, gevolgd door nog een paar kniestoten van hen en een krimp van mij.
Yes, zei ik met een hoog stemmetje, walking in the streets I find normal, I kept myself busy with my own cases.
Why you insult our great king, repository of infinite and divine wisdom, grand and prominent leader, royal and delightful visionary, assembly full of nine noble secrets, divine shelter and living place of the god spirit?
I did not open my mouth to say anything, I am getting here loused in by you, just as Kim Gybels a little time ago, zei ik, I want to speak to Bart Dewever.

En zo ging dat in vlekkeloos Engels nog een tijdje verder, totdat bleek dat ik op een muntje had gestapt, er op dat muntje de beeltenis van Bhumibol staat, en ik bijgevolg mijn voetzolen aan Bhumibol had getoond. Wat hetzelfde is als je broek afsteken naar hem, gevolgd door een groene fluim in het gezicht, en iets over zijn moeder.

En dus nu zit ik hier dat te typen, in mijn cel van 2 bij 2, samen met een 20 tal vrouwelijke Thai. Wat vreemd is, is dat die vrouwen allemaal nogal een lage stem hebben en elkaar met boy aanspreken. Hmmm.