Een recidivistische, weinig attentieve lezer van mijn blog zou kunnen denken dat mijn reis op wieltjes loopt (en dat deed het ook, in Oost Europa, op de wieltjes van mijn fiets, gniffel, gniffel), maar dat is slechts oppervlakkige schijn. Als ik heel eerlijk ben, dien ik toe te geven dat alles in het honderd loopt, tot zelfs het tweehonderd toe.

Bij mijn vertrek had ik drie grote doelen. Twee ervan kun je nog het best vergelijken met de vorming van een nieuwe regering. Vol goeie bedoelingen, allerminst succesvol.

Het eerste doel was om naar Finland te fietsen, het land waar ik zo graag zou zijn. Dat is er niet van gekomen, mijn fietsodyssee is abrupt afgebroken in Letland. Het was daar niet mis, het was er geen Finland.

Mijn tweede grote doel was om van Lhasa naar Tibet te fietsen, langs bergen en iets minder bergen (dalen kun je het niet noemen als het nog altijd bijna 4000m hoog is), en dat is wegens Chinese bemoeienissen in de Tibetaanse zaken ook al niet gelukt. Voor de wiskundigen onder jullie, 66 procent van mijn reis kun je al 1 grote mislukking noemen. Ik vrees dat ik mijn jaar opnieuw moet doen.

En dan staat nu het derde grote doel er aan te komen. Nieuw Zeeland.

Ik heb een slinks plan bedacht, en zal er schijnbaar achteloos in de buurt rondzwerven. Om dan voor dat de Nieuw Zeelanders het in het snotje hebben wat er aan de hand is toe te slaan, en er naar toe te reizen. Ik ben nu in Bangkok, Thailand. Cambodja is net een afgesloten hoofdstuk geworden. Twee jofele Ieren, met de naam Paul en Paul, hebben me in Cambodja geleerd hoe het best om te gaan met de hier talrijke oude Westerse viespeuken die met een geile glimlach om de lippen geflankeerd worden door een jong, groen Thais blaadje. De beste manier om dat fenomeen aan te pakken is te wijzen naar die mannen, en dan zo luid je kan te roepen: "SEX TOERIST!". De glimlach zou weg moeten zijn.

Binnenkort gaat het naar Indonesie, Bali om precies te zijn, waar het plan is om er te duiken in de zee (blub, blub. blub), om er mijn verbondenheid met die zee constant tentoon te spreiden door het dragen van een t shirt met snorkels op, en om er Nederlands te spreken met oude Indonesiers. Dan gaat het naar Australie, Darwin, om van daar rond te zwerven in het land. Ik wil er een kangoeroe africhten, en met die kangoeroe door het land huppelen. Dat gehuppel moet eindigen in Sydney of Melbourne, alwaar ik de vlieger naar Nieuw Zeeland neem. En de Nieuw Zeelanders met mijn komst totaal verras.

Gelieve dit plan niet door te mailen naar een Nieuw Zeelandse ambassade. Waarvoor dank.