Mag ik je alsjeblieft vragen om je verbeelding even te gebruiken, dan neem ik je mee op reis. Ik weet het, het is veelgevraagd, je hebt al de hele dag nagedacht, al die problemen lossen zichzelf niet op, en nu vraag ik je om opnieuw je hoofd en wat er inzit te gebruiken. Je dient je in te beelden dat je in Lombok, Indonesie bent. Het regent pijpestelen, het drasjt dat het klettert. Je denkt, zo'n komodo varaan, zo'n grote loebas van een hagedis, die wil ik wel eens van naderbij bekijken. Lombok is slechts een paar eilandjes verwijderd van Komodo in de Indonesische eilanden archipel, en er gaan cruises van Lombok naar Flores. Onderweg doen die Komodo en Rinca aan, waar je al eens zo'n varaan kan tegenkomen. Van een meevaller gesproken.

Het mag dan winter en regenseizoen zijn in Indonesie, het is 30 graden en meer warm. De regen, die valt enkel in periodes van een halfuur of uur uit de lucht. Het waait wel wat, en je leest in je reisgids dat er verschillende organisaties zijn die een cruise van Lombok naar Flores organiseren. Eentje is goed, de andere, daar kan het wat minder bij uitvallen. Het is niet altijd zoals een cruise op de love boat.

Die goede cruise, die is echter veel te duur, je bent nu eenmaal een gierige wrek. Die kost meer dan 2 miljoen roepees, bijna 3, dus je kiest er toch een andere uit, die de vierdaagse trip voor de helft aanbiedt. De naam Kengama heeft wel een zekere exotische klank, en er zitten genoeg a's in de naam om er een zekere robuustheid aan te geven. Wanneer je bij de haven aankomt, zie je daar allerlei boten liggen, en je denkt, hmmm, op deze boot wil ik wel 4 dagen dobberen, of op deze. of hola, die zou ook nog tof zijn. Ergens op een uithoek van de haven ligt er een kaduuk bootje verscholen, waarvan je meteen op zijn BA Baracus van denkt "I pity the fools die daar mee moeten varen".

Het volgende moment stopt je bus vrolijk bij dat bootje, en ja hoor, daar moet je de wilde oceaan mee trotseren. Na tien minuutjes op dat bootje in de haven beseft een Nederlands koppel dat ze nog een dringende afspraak op het eiland vergeten waren, en dat ze jammergenoeg niet meekonden. Zo'n boot was het. Er kwam nog een politie agent iets zeggen tegen de bemanning in het Bahasa, en kort daarop waren we vertrokken voor een vierdaagse tjokvol activiteiten. Snorkelen, vliegende honden gaan beloeren, wandeltochten, varanen bekijken. Er is een rijkgevuld programma, en een rijkgevulde ijsbox vol bier.

De eerste dag gaat alles goed, al was de deining een tikkeltje te ruw voor de grootte van de boot. Er wordt aangemeerd, en je plonst in de zee. Een douche of badkamer is er niet op de boot, en het is beter de zilte geur van de zee af te geven, dan de geur van gefermenteerd tropisch zweet. Je gaat vroeg slapen, de volgende ochtend vertrekt de boot om 3u in de ochtend. zodat je tegen de middag met het programma kan beginnen, en ergens kan snorkelen. Bij het krieken van de dag ligt de boot nog altijd op dezelfde plaats als de avond voorheen, de kapitein zegt je, terwijl hij op zijn kapiteins in de verte tuurt, dat de zee te ruw is om te varen. Ergens in de late voormiddag vertrek je dan toch, maar nu is de deining nog veel zwaarder dan gisteren, en een paar van je medepassagiers worden onwel. Jij niet, je bent een kind van de zee of je bent het niet, en je was een boek over een witte tijger aan het lezen (white tiger, van een Indier, een absolute aanrader). Als je leest, dan merk je bijna niks op, zo ben je nu eenmaal. Het enige wat je was opgevallen, was dat je af en toe van plaats moest veranderen, omdat je boek nat werd van de druppels zeewater die er op spetterden.

Het werd echt te gevaarlijk om nog door te varen. Er zijn dan wel reddingsvesten aanwezig, maar die liggen ergens onderin de boot. Als de boot zinkt of kapseist (eindelijk kan ik dat woord eens gebruiken), ga je niet in een donker ruim nog even op zoek gaan naar je reddingsvest. De boot stopt bij een eilandje, beschut tegen de woeste golven, en je gaat op verkenning. Op het eiland zit het vol met vliegende honden (flying foxes, de grootste vleermuizen die er zijn), en als je zegt dat het er vol zat, dan lieg je niet. Eerst zie je er 1, dan 10, dan 50, dan 100, en al vlug stop je met tellen. 's Avonds vliegen die allemaal uit, met duizenden, en ziet de lucht er zwart van. In je hoofd zing je "Nana nana nana nana, nana nana nana nana, batman!". Moest je op de eiland vast komen te zitten, je huid zou er alleen maar gezonder van worden, want in een meertje zit het vol met kleine visjes die aan je tenen komen sabbelen, en je een vismassage gaven.

De volgende morgen word je naast het ontbijt een dilemma voorgeschoteld. De zee was nog ruwer geworden, en ofwel blijft de boot hier nog een dag, of misschien 2, of misschien meer, of er kon geprobeerd worden om via een bus overland in Flores te geraken. Ondertussen werd ook duidelijk dat die politie agent op de eerste dag was komen zeggen dat de zee te ruw was om te varen, een van de passagiers is een Indonesier, en kon het verstaan, en de organisatie wist dat je ergens ging stranden. zonder iets van het programma te doen. Tof!

Tijdens een internationaal congres (een Belg, 2 Nederlanders, een Indonesier, een Hongaarse Roemeen, een Engelsman, een Amerikaanse, een Canadese en een Duitser tegen wie je vol gloed over de oorlog kan vertellen) wordt er beslist om met de bus verder te reizen, en je wordt ergens in een dorpje aan land gebracht. Daar hebben en ze nog niet veel westerlingen gezien, en terwijl de gids vervoer probeerde te regelen, word je meegetroond naar het schooltje. Onderweg is er een oud ventje die Dayna, de Canadese, trots zijn gsm toonde, en meer bepaald de foto's die hij op zijn gsm had. Zijn welkomst voor haar is dat hij haar prentjes van blote juffrouwen toont, wat toch een bij ons ongebruikelijke manier van welkom heten pleegt te zijn. In Sumbawa is het bon ton.

Na een tijdje wachten en een paar rare drankjes voorgeschoteld te krijgen, zijn er 2 auto's, en kan je vertrekken. Over hobbelige wegen en na een panne of 4 van de auto's kom je's avonds aan in Bima, een stadje op Sumbawa, en daar wordt er overnacht. Je kan dan wel denken dat je al grote kakkerlakken hebt gezien, voor joekels is er 1 plaats, en dat is je hotel in Bima. Als je daar over de straat loopt, wordt je ook vanalles toegeroepen. Vooral hello, mister, en het maakt daarbij niet uit of je man of vrouw bent.

Ochtend nummer 4 waren we weer op schok om 4 uur, ditmaal met een lokale bus van Bima naar Sape. Sape is een havenstand op Sumbawa, en van daaruit kan je Lubuan Bajo op Flores bereiken. Het einddoel was in zicht. De ferry zou om 8 uur vertrekken, maar wanneer je om 7 uur aankomt, word je met spoed aangezet om op de boot te gaan, want die was vertrekkensklaar, Van een Belg die je later in Lubuan Bajo komt, hoor je dat het ook kan gebeuren dat de boot om 5 uur vertrekt, waarna je vastzit in Sape, want er is maar 1 boot per dag. Daar kan de NMBS qua stiptheid nog iets van leren.

Uiteindelijk geraak je in Lubuan Bajo, zonder ook maar iets van het programma gedaan te hebben. Het was tof geweest, het was avontuurlijk geweest, maar niet wat je verwacht had. Kengama, het bedrijf van de cruise, besefte wel dat ze een foutje gemaakt hadden, en boot (hihi) je ter compensatie een tweedaagse cruise aan naar Rinca en Komdodo. Angstig op wat voor bootje dat ging zijn ga je de volgende ochtend naar de haven, maar het was een betere boot, en alles, maar dan ook alles verliep vlekkeloos. 's Nachts kwamen er zelfs prauwen en drijvende objecten langs, die je party boot met verse Bintangs bevoorraden.

Dat kon zelfs een vierkant blok isomo zijn.

Tijdens de 2daagse wordt er gesnorkeld dat het een lieve lust iss, je ziet alle komodo varanen die je wou zien, er zijn vliegende honden te over, en de zon schijnt zelfs.

Voila, je bent een beetje op reis geweest, vanachter je pc. En zo kan het gebeuren dat ik dit hier zit te typen, met nog alle ledematen, die er wel wat roder dan anders uitzien. Die zon toch...