Zonder te weten waar je nu bent, kan ik je vertellen dat je op de verkeerde plaats bent. Jep, ik ben helderziende geworden, en de plaats waar je hoort te zijn, is Padangbai in Bali. Tjonge, jonge, jonge, wat is het hier fijn toeven. But I could be wrong.

De locals spelen in de bars zowat iedere avond live muziek, en je bent in de bar met mijn favoriete band als je een local ziet binnenkomen met een plastic zak over zijn haar wanneer het regent. De kerel in kwestie is de drummer, en is in het bezit van een machtige afro die blijkbaar niet nat mag worden. De liedjes die ze spelen zijn allemaal covers, en ze geven de nummers een locale draai door het zo vrolijk, zo swingend, zo enthousiast te spelen dat je enkel met de grootste moeite kan stilzitten, en je bent al helemaal verloren als je niet wil lachen. Wat ze missen qua toonvastheid en muzikale integriteit, wordt door hun enthousiasme en lachen meer dan goed gemaakt. De brompot die ik ben bloeit hier iedere avond open tot een constant lachende idioot, al zeker als ze sweet child o' mine spelen. Het kan verkeren, Flor Coninckx zei het al. But I could be wrong.

Op een avond werd op de terugweg naar mijn guesthouse luidkeels mijn naam geroepen, en dat bleek door Tony te zien. Tony is een door de zon verweerde oude man van Cornwall, en is daar best wel trots op. Ik was die een paar avonden voordien tegengekomen, toen was hij in het bijzin van Toine, een Nederlander, nu was hij in het bijzijn van Marco, een Balinees. Hij komt al jaren naar Padangbai, en komt hier altijd terug. Ik kan hem alvast geen ongelijk geven. But I could be wrong.

Marco was een beetje zat, maar dat hield hem zeer zeker niet tegen om aan de hand van de palm (vandaar het woord handpalm denk ik) je persoonlijkheid uit te leggen, en er in 1 klap nog eens je toekomst bij te doen. Hij was zeker geen kwakzalver, want hij weigerde je toekomst te lezen zonder zijn bril, die nog thuis lag. Voor hij die ging halen, las hij de palm van Noortje (van waar zou die komen?), en zei hij haar dat ze geduldig was. Zij zei "nee", hij zei "heb je 5 minuten", zij zei "ja" en hij zei "zie je wel dat je geduldig bent", en weg was hij op zijn brommer, zijn bril gaan halen.

5 minuutjes later was hij terug met die bril, en kon de persoonlijkheidsanalyse en het toekomstvoorspellen beginnen. Het was lachen en huilen geblazen, goede dingen werden afgewisseld met minder goede, maar het was toch vooral lachen. Van mij zei hij onder andere dat ik geen dommekloot was, iets wat jij en ik al lang wisten, en dat ik meer vrouwelijke energie dan mannelijke heb, iets wat toch nieuw was voor mij. Misschien toch maar eens in Thailand gaan kijken hoe dat nu precies zit met die ladyboys. Al zei Marco na ieder statement "But I could be wrong", 't hing ook altijd van de interpretatie af.

Ik had als bij toeval ook mijn bril bij, in mijn familie zit ook wel wat waarzeggersbloed, en dan heb ik Marco's persoonlijkheid ook maar eens uit de doeken gedaan. Wat ook voor hem lachen en huilen was, en al zeer zeker confronterend. Marco was trouwens een schat van een man, deed veel voor de locale hangjongeren en zo, en als hij een scheet moest laten, kondigde hij dat aan, ging een paar meter buiten gaan staan, drentelde daar even rond, en kwam dan weer duidelijk opgelucht terug. Etiquette, zo heet zoiets. But I could be wrong.

Mijn dagen hier zijn de laatste dagen gevuld met duiken tijdens de dag, en 's avonds op stap gaan met Hielkje en Noortje, mijn twee fris gewassen Nederlandse buurmeisjes, naar Nederlandse normen 2 lilliput jongedames. Behalve hun lengte zijn het typische Nederlandse, zo spreken ze over mijn andere buren, een Franse sextoerist met een Vietnamese jonge bloem, over een trut, als ze iets op de muur schrijven in een cafe kan dat al eens "who's dick do I need to suck to get a broodje kroket" zijn. Op een party eiland dat ze bezocht hadden liep het na hun doortocht - hun woorden - vol met jongens met blauwe ballen, die eerst vakkundig opgegeild werden, om dan in de kille nacht alleen gelaten te worden. Ik ben een Belg, en zou zo'n dingen niet zeggen, laat staan neerschrijven, maar ik moest in hun bijzijn vaak bovenop mijn constante Balinese glimlach er nog een Nederlandse bijdoen.

Slecht is het hier niet. Maar natuurlijk, I could be wrong. Op naar Komodo!