Dat een kiwi een kiwi is en geen wiki of iwik, dat kan ik nog onthouden. Auckland, Wellington, Chrurchchist and Queenstown lukken ook nog wonderwel, maar voor de rest kan ik geen enkele Maori naam onthouden. De klanken zitten goed, de volgorde is minder. En dat is lastig in een land met veel Maori namen, als je bijvoorbeeld wil zeggen waar je was of waar je naartoe wil.

Gisteren was ik welgekomen bij een Kiwi gezin. Dat was in Hatepe, of Patehe, of Hetape, ik wil er vanaf zijn, 't was iets in die orde. 't Waren vrolijke Kiwi's, daar bedoel ik hier niet het fruit noch de vogels, maar de mensen mee. Kiwi's daarentegen, en hier bedoel ik niet de mensen of het fruit maar de vogels, zijn zeldzame beestjes. Die rond gepluimde vliegonkundige vogels met lange bekken zien er allersympathiekst uit. Dat is te zeggen op foto of video, want in de vrije blije natuur vertonen die rotzakjes zich niet. Ze zijn nogal schuw, beweren de Kiwi's, en hier bedoel ik dan weer de mensen en niet het fruit of de vogels. Ik begin langzamerhand te geloven dat die kiwi's (vogels, niet mensen of fruit, zucht) een marketingstunt slash hersenspinsel is van het Nieuw Zeelandse ministerie van toerisme, om hun land wat sympathieker te maken. Kiwi's, het fruit, niet de vogels of mensen, zucht andermaal zucht, zie je dan wel weer overvloedig. En ik kan je hier geruststellen, en proefondervindelijk zeggen dat kiwi's, het fruit, niet de mensen of vogels, miljaarde, net hetzelfde smaken als bij ons thuis. Het moet een hele geruststelling voor je zijn, wij eten het echte spul in Belgie.


Maar goed, ik was gisteren bij Kiwi's (mensen) thuis, en ik was er welgekomen. 't Was niet ver van waar Xena, de warrior princess, een buitenverblijf had. Net zoals kiwi's (vogels) er vriendelijk uitzien, wel, Kiwi's (mensen) zijn zo vriendelijk. Ik kreeg er uitleg, drank en eten a volonte (een curry, papa Kiwi was opgegroeid in India). Na een tijdje kwam een dochter des huizes, Tracey, met twee vrienden langs, en dan werd het pas helemaal plezant. Tracey zag er een beetje als Fiona uit Shrek uit, en de vriendin, met Maori bloed, had een naam die de president van Europa wel zou weten te apprecieren. Haikoe. Of Hoekee, of Kaihoe, lap, 'k heb weer last van Maori dyslexie.

Haikoe liet ieder kwartier een lange, luide puf (boer voor de niet West Vlamingen) waar een bierdrinkende voetbalfan nog wat van kon leren. Ze vroeg ook om een lade van een kast niet te gebruiken, want daar had ze een amulet in gestopt, en de energie zou verstoord worden door andere dingen in de lade. Ik probeer zelfs niet de naam van die amulet te zeggen, dat is onbegonnen werk. Er zaten een paar a's in, een oe, en een u. Vijf minuten later stond Haikoe in de handjes klappend te bidden voor de lade, en ik liet ter goedkeuring een luide puf. Dat zou ze wel weten te apprecieren, onze Haikoe.

Later op de avond riep een op bezoek zijnde tante na een reuzeglas whisky naar Tracey dat het een fucking bitch was. Maar met een goedhartigheid en vriendelijkheid die ik van de Kiwi's (mensen) heb leren kennen. Een paar dagen geleden hadden ze nog een liftende Duitser van 19 jaar op bezoek meegenomen, en die had na luttele momenten vriendelijk verzocht of hij daar wegkon, en of hij asjeblieft naar Taupo kon gaan.

Het cliche van een ruwe bolster en een blanke pit kun je met gerust gemoed toepassen op Kiwi's (mensen). Ze vloeken dat het geen naam heeft, ze zeggen wat er in hun opkomt, maar ze zijn als de producten van ijsboerke. Creme.

Ik wou er wel langer blijven, maar de drang om trekvogelgewijs zuidwaarts te trekken, naar het zuid eiland, deed me weer eens verder gaan. Sneller, verder, zuidelijker! Op naar Taranaki! Of Takarina! Of Katarani!