Gevoelige lezertjes zouden beter niet verder lezen, want voor je het weet zal je met het beeld in je hoofd zitten van een lelijke kleine kale zanger die de liefde bedrijft met dolfijnen.

Want ik ga herinneringen ophalen aan Live. Jep, Live, de groep die deed wat zelfs Bryan Adams niet kon, namelijk een publiek hebben dat enkel bestond uit vrouwen op middelbare leeftijd, vrouwen met pms, losers, labiele mensen en flurken in het algemeen.

Het is pijnlijk om Live weer ter sprake te brengen (dolfijnen en die zanger, brrr, naar het schijnt mag hij geen zoo ter wereld meer binnen waar ze zeezoogdieren hebben), terwijl je er net al een hele tijd niks meer van gehoord had, maar het moet. Als waarschuwing: Live heeft terwijl dat nu niet direct de bedoeling was een opvolger.

Dat nieuw nummer van Razorlight, wire to wire, dat trouwens veel te veel op stubru gespeeld wordt, kan gerust naast het slechste werk van Live staan. Het hoeft daarbij geen lelijk hoedje aan te doen om niet op te vallen. Het enige wat ik een beetje vreemd vind, is dat er geen dolfijn in de tekst voorkomt, wat dat was vaak wel het geval bij het slechtste werk van Live.

Maar goed, we hebben met zijn allen Live overleefd, Razorlight zal ook wel lukken zeker?