Als je even in een dipje zit (die dekselse winter wil maar niet ophouden met koud, donker en nat te zijn, je kan al 3 dagen niet meer kakken, het bedrijf waar je werkt gaat 65 miljoen euro besparen en 279 mensen op straat zetten, waar het door die deksele winter koud, donker en nat is), awel, dan weet ik sinds gisteren een perfecte manier om het gemoed op te krikken.

En ik wil die hier gerust met je delen, zo ben ik nu eenmaal. Het antwoord is:

Barbarella.

Een jonge Jane Fonda wordt er in het kader van intergalactische problemen met ene Duran Duran (die groep heeft haar naam op deze film gebaseerd) naar een ver en vreemd stelsel gestuurd. Dit in iets wat verdacht veel lijkt op een houten ruimteschip, waarvan de binnenwanden van boven tot onder bedekt zijn met berevellen. Laat me daarbij stellen dat haar oplossing om het vertrouwen en steun van de locals te winnen alleen maar in de jaren 60 kan bedacht zijn, en je hebt een winner van een film.

De film start met een schitterende strip scène (zwaartekrachtloos!), waar ik al reuzeblij van werd, en van wat volgde werd ik alleen nog blijer.

Een ongemeen grappig glimlachende rog die een slee op het ijs voorttrekt, uitspraken als daar zijn "als er iemand schreeuwt kan dat wijzen op een probleem", poppen met ijzeren tanden die aan 1 per uur op je afgestormd komen om je op te eten, en door- en doorslechte buitenaardse wezens (die verdacht veel op aardse wezens lijken) die een vreemde, opnieuw op de leest van de jaren 60 gebaseerde manier hebben om de goeien te straffen, dat noem ik sterke argumenten om een goeie film te hebben.

Zo'n blijgemutste films maken ze niet meer. Maar ze zijn ooit gemaakt, dat is het belangrijkste.

Ga dat zien!